نقش میانجیگری تمایزیافتگی خود در رابطه بین الگوهای ارتباطی خانواده و سلامت روان

پژوهش حاضر، نقش میانجی گری تمایزیافتگی خود در رابطه بین الگوهای ارتباطی خانواده و سلامت روان را مورد بررسی قرار داد. شرکت کنندگان پژوهش شامل 384 نفر(208 دختر و 176 پسر) از دانشجویان دانشگاه شیراز بودند که که به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای تصادفی انتخاب شدند. به منظور گردآوری اطلاعات، از فرم کوتاه پرسشنامه تمایزیافتگی خود (دریک، 2011)، پرسشنامه تجدید نظر شده الگوهای ارتباطی خانواده (فیتزپاتریک و ریچی، 1997) و پرسشنامه سلامت عمومی (گلدبرگ و هیلر، 1979) استفاده شد. نتایج تحلیل مسیر مبتنی بر روش بارون و کنی (1986)، نشان داد: الف) جهت گیری گفت وشنود در تعاملات خانوادگی، پیش بینی کننده ی مثبت و جهت گیری همنوایی پیش بینی-کننده ی منفی و معنادار سلامت روان است. ب) جهت گیری همنوایی قادر به پیش بینی منفی هم آمیختگی با دیگران، برش هیجانی و واکنش پذیری هیجانی است؛ در حالی که جهت گیری گفت وشنود قادر به پیش بینی جایگاه من به صورت مثبت است. ج) گفت و شنود به واسطه جایگاه من، می تواند سلامت روان را پیش بینی نماید و همنوایی به واسطه ی هم آمیختگی با دیگران، برش هیجانی و واکنش پذیری هیجانی قادر به پیش بینی سلامت روان است. در مجموع یافته ها بیانگر آن بود که تمایزیافتگی خود، در رابطه ی بین الگوهای ارتباطی خانواده و سلامت روان، نقش واسطه ای کامل را ایفا می کند. پس از بحث در خصوص یافته ها، کاربردها و محدودیت پژوهش، پیشنهادهایی جهت هدایت پژوهش های آتی، ارائه شده است.